dall' Italiano al Dialetto Bośàc'
Digitare una parola o una frase da tradurre in dialetto.
'L bósch pèers
'L bósch pèers
La pastüra pìscena l'è órmài maiada dal bósch, ca a piàa e de cuntìnuf, 'l màrcia par ciapàa pòsès de nṍvi postaziù.
Atóren ai tuchilìi dè pràat i lè fà da padrù i pèsc.
Gióeni pagheri ca li vée prüma deli grosi piànti ca iè iló coma véc' corazéer.
Ité 'nchèla umbrìa, ca la ghè sèmpre stàcia, de chèl bósch, ca'l vée sèmpri pǜsé spès, se 'ntravìt quai nisciolèer dali bròchi piegadi ca'l pàr li piùmi dol capèl di bersagliéer, ma chèsto l'è ca 'l bósch dè Courton del Ungaretti, e i pèsc iè ca soldàac'.
L'è nóma 'l bósch pèers.
Besogna sèmpri uláa bàs
Bisogna sempre volare bassi
BEŚÓGNA SÈMPRI ULÁA BÀS
(Poesìa dedicada a l’umiltà)
Anca la pusé bèla al mónt creàda
alméno ‘na òlta ‘nde la giornàda
la garà da ‘ndáa al cèss e sentàs
sènsa difesi , dèl vàter sùra l’às.
Chèsto a chi come mi, malfàc’,
da sognáa al ghe dà òl coràc’,
òl coràc’ da mèt fó òl müus,
sènsa vèss tròp timèc’ e cunfüus:
áa lée, iscé granda e bèla e lusènta,
èn fónt èn fónt come mì la se presènta,
còi stès beśógn, sü la stèsa balansa …
e da parlach , mi trui la baldansa!
Stès dìscórs par i pusé scióor sü ‘sta tèra,
ü par i padrù de la páas e de la guèra,
‘na òlta al dì, almeno i và èn bàgn
e i se cala li braghi fina al calcàgn:
al ghè sücét de l’Italia al Presidènt,
a chèl de l’America e tüc’ chi de l’Oriènt,
anca al Papa, tra ‘n Pàter e n’Ave Maria:
l’è ‘na ròba de natüra … e così sia!
Èe áa ‘l sìndech e ‘l preòst
ogni tant i và ‘n chèl pòst;
e tüc’ chi ca gha la spuzza sóta al náas,
… al sarà parché la vée sü dal váas!
E iscé, dè frónt a chi ca se crìt di maghi,
ma ca bisógn da calàch li braghi:
‘sti gài ca'i porta ‘na gran crèsta,
sa me'i pènsa sùra al cèss … finida la fèsta!
mögiàa
v. intr.
muggire | la vàca la mṍgia = la mucca muggisce
Ol lüf e l'agnèl
Il lupo e l'agnello
ÒL LÙF E L’AGNÈL
Réet a la riva del Dnèpr a bìif l’è ruàat
su sùra èn lupàsc da la Rùsia scapàat
e de la gió èn pòro agnilìi mòrt da la sìit
ca de l’Ucraìna, da atóor, capo l’era finìit.
Òl lupàsc sùbet ‘na scǜsa l’ha cercàat:
parchè ti la mia acqua te me ‘ntorbolàat?
E l’agnèl, tǜt strimìit: ma scùsem bée,
coma al pó dass sa bivi l’acqua dai töo pée?
La quistiù l’era trop ciara e evidènta,
ma òl lùf ca l’era usàat a dìi pàa a la pulènta
sènsa ca nugùu di sói i ris-ciava da cuntradìl:
ti te mée strogiàat l’acqua còl tò pìl!
E sùbet l’ha cuminciàat a sparàa bómbi,
de rèdes, femmi e vec’ a ‘mpinìi li tómbi:
iera tǜc’ ‘nfami travistìic’ da soldàat
tǜc’ criminai ca la sua acqua iéva ‘nvelenàat!
L’ha distrüt cà, géśi, teatri e botéghi,
parchè iera pieni de canù e motoseghi,
e sa tüt òl mont al dìs òl cuntrari …
l’è ‘na bala ca la val meno de n’urinari!
L’è cóma ‘n pèrsech da la móra.
E come una pesca che è maturata anticipatamente, a causa di un baco, però è raggrinzita e ha poco sapore
Òl scültor
A ‘n scültor ai gha domandáat chèl ca l’era réet a fàa
-sóo réet a fa scià ‘n san Toni, ‘n sant Antunii è ‘n manech d'en trivilii.
