Tüc' i mìis de l'àn

Mi sóo 'l Ginèer, 'n mìs fréc';

se stà òntera al còlt 'ndèl lèc'

sota i lensói e la catèlana

a quanca 'l rua la Befana. 

Mi sóo ol Feorèer, pòoch dì ghóo n'scarsèla;

'ndèla pìgna se mèt amò la scarèla,

itè par cà 'l ghè fréc', 

e ma dè scòldàa i giöen e pò ai vèc'.

Mi sóo Màars, 'l mìs dol vèet;

la prumavera ormai la porta la vèert

e apèna al punta dì dendómàa 

'l mèrlo se sènt a cantàa.

Mi sóo Aprìl, 'l mìs dèl òrt;

al fa bée s'al piöof rìc' o a stòrt,

la tèra se ara e sè zàpa 

e debòt se rèma la 'nsalàta.

Mi sóo 'l Mac', 'l mìs di fióor;

Rösi e bòcioi dai mila ódóor

e debòt al marüda li sciaréśi 

in chili pianti ilò dèla-ià da li scéśi. 

Mi sóo Giügn, 'n mùut ma dè 'ndàa;

li vàchi sǜ a olt ma de portàa,

loor l'èrba tèndra ià de pascolàa

e 'l pastóor 'l parǜ a lüu là de maiàa.

Mi sóo Lüi, 'l mìs còlt;

'n cèl 'l sùul lè sǜ bèl òlt,

tüc' ai cerca 'mpóo de umbrìa

e i va al làac o sǜ par i scìmi dèla Lombardia.

Mi sóo l'Aóst en fèsta;

chèl dèla verdüra frèsca

tüc' i dì 'n rèmi 'na cèsta,

'l prüm tempóràl ol bósch al rinfrèsca.

Mi sóo ol Setèmbre dèla vendèmia;

i póm e l'üa se rèma

e dàla tìna l'odóor dèl vìi 

dapartüt se sènt a vignìi. 

Mi sóo l'Ótóri, 'mpóo stràch;

a càscia mi só stàc'

e 'na bèla leòr ò ciapàat

ca aròst ma già cüsinàat. 

Mi sóo 'l Noèmbre, 'l mìis dei mòrc';

se rèma scià chèl ca lè rèstàat 'ndi òrc'

e ditè sa de mèt a i vàas de fióor,

dal gèlt i ghà pura a lóor.

Mi sóo 'l Dicémbre, chèl véc';

'ghóo 'n bèl salmì gió 'n dèl lavéc'

tacàat sǜ a la scigósta sura al föoch

e tüc' ilò atóren a fàa 'l cöoch.