‘NA GRAN TURTÜRA (… EH EH EH …)

Mi ‘l só ca parché a nüü Bosàc’,

ògni òlta ca a Sóndri ‘n sé ‘ndàc’,

dòpo vès lavàat- gió ‘l müs ‘ndèl cadìi,

(parchè èn cità i paesàa, i è varda de fìi),

e da la staziù fin èn piazza Campèl,

‘nsé pasàac’ sǜ còl nòs pàs gavèl,

magari èn dì ca ‘l ghéra òl marcàat,

par crumpàa vargót dopo vil tratàat,

e finìic’ i nòs afari, ‘ndréet ‘n s’è vòltàat

par tornàa en chèl paés iscé amàat,

tüti li ólti al me sücès, réet a la strada,

èn fastédi ca a spiegàl fóo ‘na gran süada:

con paróli magri e bióti, al se tratàrìs

tüso ‘n somèlech ca sül müus ‘l te culpìs,

‘na sòrt de spìich ca òl scervèl al te fùra,

e ‘l cöör al te fa sbarbèlàa da la gran pùra,

e tè pódet ca tignìi la crapa ricia

con chèsta lüüs ca la te ‘mpicia,

ca come èn ciòot la te trapàna,

còma al fa en tupìi con la sua tàna.

Te camìnet coi öc’ gió ‘n scarsèla,

pòor Bosàc’, tè pèrs la mèla?

Coma chèla d’èn ciocàt la tua ‘ndadüra,

chi che te vìt i pènsa: pòra creatüra!

Ògna pàs te ris-cèt da scapüsciàs,

a l’òtra géet te ghè ùlet quasi ‘n bràsc,

te vée inàaz nòma a palp e a tentù:

chèl lì, dè vìi, al na biüüt èn brentù!

Ma pèna pasàat ol pùut, la finis ‘sta turtüra:

l’aria frèsca de Albosagia l’è ‘na gran cüra:

chèl ca l’è sücès, l’ó ca capìit fina èn fónt,

ma che gioia vìif ‘n dèl paés püsé bèl al mónt!

'l ghè nè amò