LA CANSÙ DI DÓDES MÌIS

Al vegnarà Ginèer, silensióos, lengéer,

con la pansa piena, sensa penséer,

lengéer come l’Ada ‘ndormentàda,

lengéer come ‘na bèla rüśümàda.

I è destèndùuc’ gió a L’ìsola biànch pràac’

tüso moróos ca i sè apèna amàac’,

tüso moróos ca i sè apèna basàac’,

parché ‘n di dì de la mèrla l’è fréc’

se da stàa tacàac’ gióegn e véc’!

Sùbet Feorèer al sarà ruàat

parché ol prüm mìis l’è già ulàat

come i sòldi de la pinsiù,

ca tüc ai màia ol cànone de la televisiù!

Ma tra quài dì Carnevàal al sarà ruàat,

l’anvèren l’è amò lónch e gelàat

ma ol Giupìi dai trìi gòos

al portarà i-à òl fréc’ e àà‘l balòos!

A canc’ al ruarà Màars matochèl

ca ‘l farà crès l’acqua ‘n dèl vaigèl,

ca ‘l farà sfesciàa ol vìi de la bót granda

quant ca la luna la sarà … calanda!

Empinìs òl ciapèl fin sǜ a l’ör

bìel fó tùt còi töi amìis del cör,

ensèma a l’anvèren manda via

rabbia, solènch e malincunia!

Oh dì, oh mìis ca sèmpri ulìi via

sèmpri come ótri l’è la vita mia,

tüc’ i àgn divèrsa ma sempri bèla

sa ghée ‘n póo de salùt e ‘na sorèla!

Con i dì mósc’ ca la òia da durmìi

i te la fa truàa sòta ‘l cusìi,

ol mìis de April, duls e gnagnerèl

l’è scià, sbusàat dal sò ventusèl

‘Ndi töö dì l’è bèl ‘ndormentàs,

apröf a la tua fèmma come ‘n tàs,

e lée ca la sciòrgna come en compresór,

ma ti te sée ignüt sòrt … grazie Signòr!

Uriséch li pórti al mìis de Mac’,

par lüü ‘na scüdèla de pulènta e lac’,

parchè l’è ol mìis ca li röśi li fiurìs,

‘nsèma a n’amór nöf, sa ‘l véc’ al finìs.

En de ‘stò mìis mi sóo nasüut,

en dì ca ol fée l’era già marüut:

sevi en mas-c’ ma sevi mòrt: che pecàat,

i ma puciàat-gió ‘nde l’acqua e sóo resuscitàat!

Oh Giügn ca te ghe dée vita a l’astàat,

de ti ol Signór al va ringraziàat:

còl sùul còlt ca te scià ‘n de li màa,

tüti li fémmi, te fée sbiotàa.

Nùu óm me varda coi óc’ bramosi

chili formi iscé dulsi e armoniosi,

chèl pontasèl iscé armoniös e duls

ca ‘l fa tremàa ol cór e i puls!

Oh dì, oh mìis ca sèmpri ulìi via

sèmpri come ótri l’è la vita mia,

già tàac’ àgn béi me regalàat,

come èn cél de stéli ricamàat!

Con i dì lónch piée de colóor

òl mìis de Lüi al pizza ‘l motóor,

a la nòsa vita al ghe dà vìif argènt

e ogni véc’, èn leù al se sènt!

Ol mìis de Aóst, se usa ca laoràa

sempri en feri se usa ‘ndàa,

e ‘nciocàs de vìi e de calóor

‘nde chili ùri pieni de torpóor!

Setèmbre l’è ‘l mìis ca ‘l fa marudàa

l’üa ca ‘ndè la vigna l’è gió a pośàa;

e ti te préghet ca ‘l cuntinui a fa bèl,

iscé ca ‘l végnes sǜ èn bèl vinèl.

Sentàat al sùul ca ‘l se fa bass,

ü ‘ntàat ca atóren te fée quatro pass,

te vàrdet òl bósch ca l’ cambia colór,

e ‘l te torna la òia da fàa l’amór!

Sò ca sa tüc’, Ótóri, i à capìit,

sa ‘l tò grant regàal i à gradìit:

òl móst ca ‘l böi gió ‘ndèla tina,

la bót piena ca te ghée ‘n cantina,

e li castegni ca debòt li marudarà,

e nüü a vìi e braschèer, re me sarà;

e i rèdes de scóla che giuga amó lengéer

ai spazza da la crapa i brüc’ penséer!

Oh dì, oh mìis ca sèmpri ulìi via

sèmpri come ótri l’è la vita mia,

tüc’ i àgn divèrsa ma sempri curiósa,

bèla come i óc’ de la tua prüma morósa!

Al rua Noèmbre e se cuprìs i òrc’,

ol segónt dì se festegia i mòrc’,

èn cal de lüna se prepara la légna,

èn crès de lüna i cavéi se segna;

li prümi gelàdi li fa marudàa,

versi e patati, par pudìi fàa,

pizòcher a la moda de nüü Bosac’,

sènsa avarizia de butéer e formac’!

E ndóo a léc’ e ‘l me sógn pusé bèl

ti Dicèmbre càar, ca te sùnet al cancèl

par dimm ca prüma ca l’an al sarà finìit

col pusè grant regàal te marée stupìit:

‘na bèla rèdesa, dopo quatòrdes agn

la mia fèmma la truarà sóta ‘l pedàgn,

Maria Chiara me la ciamarà

… e la nòsa vita par sempre la scoldarà!

Oh dì, oh mìis ca sèmpri ulìi via

sèmpri come ótri l’è la vita mia,

ma con la mia fiöla ca la lusìs come ‘na stèla

ogni giornada ca vivi la sarà sempri bèla!

'l ghè nè amò