CURĺI, ÒL SALVATÓOR L’È NÁAT

N’Àngel, ‘na noc’, ai pastóor al sè palesáat:

“A Betlèm, en Salvatór par ótri l’è náat;

‘ndìi a cercàl, curìch réet a chèla stèla

ca fra tüti, en ciél, l’è la püsé bèla!”

Sübet i pastóor iscé ià fac’,

ià piantáat sàch e baràch e iè ‘ndac’;

gió 'scarsèla en tochèl de páa sèch,

e via de córsa come ‘n stambèc,

con la comèta che ghe fa da banderóla;

ecco la stala, con la pòrta en puleróla:

Maria, tacada al sò Giusèp, la pośàva,

òl Bambin, gió i-la prisìif al sognava.

Sübet ai gha cüntàat chèl ca ieva idüut,

ogni parola ca da l’Àngel ieva sentüut;

Maria, a buca vèrta tüt la ‘scoltava,

‘ndèl sò cöör, sbalurdida, la meditava!

Áa nùu la stèsa prèsa m’aris da sintìi,

e ogni enfésc da la crapa fàggla a sbandìi

par córech encutra al Bambin nòs fradèl

ca ‘l sé ufrìit par nùu, come n’àgnel !

E chi par siguìi ol Signóor al se sarà sbiotáat

al ricevarà en Paradìis cènt ólti táat:

mi sóo tròp mischìi par ‘sto impégn,

a ótri, come auguri, laghi ‘sto diségn!

Bùn Natáal